PATATESLİ GÜNLER

     Patatesli günlerimiz de oldukça eğlenceli ve bol iştahlı geçti diyebilirim. Biz eşimle patates sever ikili olarak aramızda Duru'yu da görmekten büyük mutluluk duyduk:))  Tam da taze patates sezonuna denk gelmemiz de ayrı bir güzellik oldu:). Patatesleri yine buharda haşladım ve fazla pişmemesine dikkat ettim. Çünkü çabuk dağılan bir sebze ve çok haşlanırsa tutması daha zor olabilir. Tadım aşamasında hiçbir sebzeyi fırında pişirmedim. Ama fırında yağlı kağıt üzerinde pişirmek de bir seçenek.
     Dediğim gibi Duru patatesi çok sevdi. Hatta önünden zor aldım diyebilirim. Artık yavaş yavaş anlıyordum küçük gurmenin neyden hoşlanıp hoşlanmadığını. Bir çocuk patatesi ancak bu kadar ağzını şapırdatarak yiyebilirdi:) Elbette fazlasıyla mıncıklıyoruz. Bayağı ezip parçalıyoruz hatta ve hatta bazen içiniz gidiyor patatesler yeri boyladıkça:)) Ama sonra geçiyor. Bunu ben bile aştıysam hepiniz aşabilirsiniz. Şimdi belki de bana söyleniyorsunuzdur; "Ohhh tabi senin tuzun kuru, kızının iştahı var, yemeği seviyor biz ne yapalım?" Evet haklısınız bu konuda şanslıyım. Duru meraklı ve iştahlı ama bu hep böyle devam edecek diye bir şey yok. Bir anda hiçbir şey yememek isteyebilir. Aynı şekilde sizin bebeğinizin de bir anda iştahı açılabilir. Sadece sabretmek önemli. Haftalarca önüne koyduğunuz yemekleri oynayıp yere atabilir, ısırıp yutmadan çıkarabilir, kusabilir... Tüm bunlar olası şeyler. Sadece sabredip bekleyin ve bebeğinize güvenin...
     Yeni tatlarla karşılaştıkça tepkileri de değişiyordu kızımın. Mama sandalyesine oturduğunda onun için de bir şeyler hazırladığımı anlamaya başlamıştı. Bir süredir kabız olduğu için çok fazla patates yemesini istemedim aslında ama o problemi de mamayı biraz keserek hallettim. Doktorumuza danışarak demir damlasına da biraz ara verdim. Hepsini birden yüklenmek bağırsaklarımızı biraz yordu sanırım.
     Duru her geçen gelişim gösteriyor. Mesela el- göz koordinasyonu şimdiden epey bir gelişti. Her sebzeyi ilk gün yediğinde, önce bir ölçüp tartıyor. Yapısı, şekli, tadı... İkinci gün daha bir tanıdık geliyor. Lokmaları daha bir kontrollü artık. Daha az öğürüyor. İstemediği parçayı ağzından hemen uzaklaştırıyor ve şaşırtıcı şekilde çiğnemeyi öğreniyor. Tabi ben de mutluyum. Amacım sadece bebeğimin karnını doyurması değildi zaten ve bunun meyveleri tomurcuklanmaya başladı. Onun gelişimini izlemek müthiş keyif verici. Evet kabul ediyorum yemekten sonra mutfakta biraz daha fazla kalıyorum:)) Ortalığı toplamak, bebeğimi temizlemek belki biraz daha fazla zamanımı alıyor. Ama her şeye rağmen değiyor...